Մի օր նստած էի աշխատանքի վայրում, ձանձրանում էի: Այդ օրը ծրագիրը չէր աշխատում, և մենք առանց գործ նստած էինք: Հանկարծ հեռախոսազանգ եմ ստանում: Վերցնում եմ և լսում.
-Ալո, աղջիկս, խնդրում եմ, արի, ես ընկել եմ: Ինձ օգնությունն է հարկավոր:
Ես ապշեցի: Անծանոթ ձայն է, բայց ակնհայտ է, որ տարեց մարդ է և իսկապես օգնության կարիք ունի:Ես որոշեցի չանջատել, այլ ավելի շատ տեղեկություն իմանալ.
-Ի՞նչ է պատահել, ինչպե՞ս կարող եմ օգնել: Ասացեք ձեր հասցեն:
Սկզբում կինը շփոթվեց, հավանաբար հասկացավ, որ սխալ է զանգել, բայց քանի որ անելանելի վիճակում էր, տվեց իր հասցեն: Իմ աշխատավայրին մոտ էր գտնվում: Ես հարցրեցի, թե ինչ է եղել: Պարզվեց, նա պահարանի փոշին է մաքրել, աթոռը կոտրվել է, իսկ տատիկն էլ ընկել՝ լուրջ վնասելով ոտքը:Ես զգուշացրեցի տնօրենիս, որ կարճ ժամանակով դուրս եմ գալիս և վազեցի օգնության:
Ճանապարհին շտապ օգնություն զանգեցի, երբ հասա տեղ, տեսա, որ դուռը բաց էր: Ներս մտնելով՝ տեսա այդ կնոջը: Նա հենվել էր արմունկների վրա, պարզ երևում էր, որ ոտքը դուրս է ընկել ծնկի հատվածում: Ես շատ հեռու էի բժշկությունից, ուստի որոշեցի սահմանափակվել սառը թրջոցով:
Տատիկի ոտքը շատ էր ցավում, նա անդադար արտասվում էր: Սիրտս կտոր-կտոր էր լինում, ես ամուր գրկել էի նրան, փորձում էի հանգստացնել՝ մինչ բժիշկների գալը: Նաև կարողացա կապվել տատիկի աղջկա հետ և ասել, թե որ հիվանդանոցն են նրան տանում:
Փակեցի տան դուռը և բանալին տվեցի հարևանին:Վերադառնալով աշխատանքի՝ ամբողջ օրը մտածում էի, թե ինչպես է իրեն զգում տատիկը: Հաջորդ օրը ես նրան այցելեցի հիվանդանոցում: Նա ինձ այնքան շնորհակալություն հայտնեց և հյուր հրավիրեց:
Շուտով նրան դուրս գրեցին, իսկ ես երբեմն գնում եմ նրան տեսնելու: Մենք ընկերացանք նրա դստեր հետ: Նրանք լավագույն մարդկանցից են, ում ես ճանաչում եմ:
Հաճախ եմ մտածում այն մասին, թե ինչ կլիներ, եթե այն ժամանակ անջատեի հեռախոսս: Ուզում եմ հավատալ, որ եթե հանկարծ ծնողներս օգնության կարիք ունենան, ինչ-որ մեկը նրանց այդպես կօգնի:
