18 տարեկանում ես ամուսնացա, ամուսինս `38տարեկան էր, բարի, հոգատար,հեքիաթի նման: Ես պարզապես գնացի քոլեջ, իսկ երկրորդ տարվա ընթացքում ես հղիացա, դուստր ծնեցի, և մեկ տարի անց որդի ունեցա:
Ես հաջողությամբ ավարտեցի ինստիտուտը, ամուսինս ամեն ինչում ինձ աջակցում էր, բայց երբ իմ որդին 3 տարեկան էր, իմ սիրելի և հոգատար ամուսինը հավաքեց իրերն ու հեռացավ:
Որքան արցունք թափվեց ՝ դավաճանության պատճառով, աշխատանքի անբավարարության պատճառով, փող չունենալու պատճառով:Անհրաժեշտ էր աշխատել, մեկուկես ամիս հետո ալիմենտ ստացա, դա պարզապես «հսկայական» գումար է, դե, ես ինքս գլուխ կհանեմ:
Մեկ տարվա պայքարից հետո ես կարողացա աշխատանք ստանալ, ամեն ինչ սկսվեց բարելավվել, երեխաները մեծացան: Մեկուկես տարի անց մենք գնացինք հանգստանալու արտասահման, ես կարողացա մեքենա գնել:
Եվ երբ ամեն ինչ լավ էր, հայտնվեց նախկին ամուսինս.
— Ներիր ինձ, ես չեմ կարող ապրել առանց քեզ, ես քեզ շատ եմ սիրում, ներիր ինձ հիմարիս:
«Դու երեք տարի է գնացել ես, այս երեք տարիների ընթացքում նույնիսկ չես անհանգստացրել ու փորձել պարզել, թե ինչպես ենք մենք ապրում, և հիմա ասում ես ներիր ինձ»: Ես չեմ ուզում տեսնել քեզ:
Նա հեռացավ, և մեկ ամիս անց ես ստացա մի հայցադիմում, նա որոշել էր դատի միջոցով հասնել իր ուզածին, և ահա ես իսկապես վախեցա:Ես շահեցի դատը, շնորհիվ փաստաբանների, և դատավարությունից կես տարի անց եկավ նախկին ամուսնուս հոր փաստաբանը, պապը կտակ է թողել թոռների համար: Ամեն ինչ լավ էր, բայց ես երբեք չեմ մոռանա, օրական մեկ անգամ մեր կերած շիլայի ջուրը և հինգ օր ձգվող անընդհատ քաղցը, որովհետև փող չկար:
