Նրանք վաղ ամուսնացան: Աննան ընդամենը 22 տարեկան էր: Նրանք ինքնամոռաց սիրահարված էին և նվիրված էին միմյանց:Չնայած նրան, որ երիտասարդներն ունեին տարբեր տեմպերամենտ, նրանք կարողացան համերաշխ ընտանիք կազմել:Արսենը չէր կարողանում լիովին նվիրվել ընտանիքին և շարունակում էր սիրուհիներ ունենալ:
Աննան հասկանում էր նրան և ուներ ընդամենը մի պայման.
—Ինչ ուզում ես արա, բայց դրանից չպետք է տուժի մեր ընտանեկան երջանկությունը: Եվ եթե հանկարծ որևէ մեկից երեխա ունենաս, դա կլինի մեր ամուսնության վերջը:Ժամանակի ընթացքում Աննան և Արսենը երեխաներ ունեցան, ամեն ինչ շատ լավ էր:
Երբ երեխաները մեծացան, հեռացան ընտանիքից՝ սեփական կյանքը դասավորելով, ամուսինները մնացին միայնակ, մի օր կինը զանգ ստացավ: Երիտասարդ ձայնով մի աղջիկ էր խոսում.
-Բաց թողեք ձեր ամուսնուն, ես նրան սիրում եմ:
-Ես նրան չեմ էլ պահում: Եթե ուզում է, թող գա ձեզ մոտ:
Կինը մեծ սկանդալ էր նախապատրաստել ամուսնու համար, սակայն երբ վեջինս վերադարձավ աշխատանքից, նրա մեջքը ցավում էր:Աննան մերսեց նրան, կերակրեց, սակայն չդիմացավ և տխուր պատմեց, որ մի աղջիկ էր զանգել:
Ամուսինը բարկացած վերցրեց հեռախոսը և դուրս եկավ սենյակից, իսկ Աննան ուրախ մտածեց, որ հիմա ինչ-որ մեկի բախտը չի բերի:
Իսկ երբ Արսենը եկավ և պառկեց կնոջ կողքին, Աննան նայեց նրան և մտածեց.
-Ես քեզ շատ եմ սիրում և երբեք բաց չեմ թողնի:Իսկ դուք ի՞նչ կարծիք ունեք այս իրավիճակի վերաբերյալ:
