Սովորում էի համալսարանի 4-րդ կուրսում, երբ ծանոթացա հետաքրքիր երիտասարդի հետ: Նա շատ լավ տպավորություն թողեց, սկսեցինք հանդիպել:
Մի քանի ամիս անց ամուսնացանք:Քանի որ վարձով էինք ապրում, որոշեցինք երկուսով աշխատել, գումար խնայել՝ մեր սեփական տունը գնելու համար: Մենք հասկանում էինք, որ դա արագ գործընթաց չէ, բայց պատրաստ էինք սպասել:
Հաջորդ մի քանի տարիների ընթացքում մենք կենտրոնացել էինք աշխատանքի վրա: 4 տարվա ընթացքում հավաքեցինք որոշակի գումար, սակայն ըստ մեր հաշվարկների պիտի ևս մի քանի տարի աշխատեինք նման կերպ, որ ունենանք անհրաժեշտ գումարը:Սակայն շուտով մեր հարաբերություններում դժվար շրջան սկսվեց:
Բանն այն է, որ ամուսինս սկսեց ուշ վերադառնալ աշխատանքից, իսկ շուտով սկսեց նույնիսկ գիշերել գրասենյակում: Նա դա բացատրեց նրանով, որ իր պաշտոնը բարձրացրել են, դրա համար էլ նա այդ ռեժիմով է աշխատում:
Նրան չհավատալու պատճառ չունեի, քանի որ ամբողջ աշխատավրձը տուն էր բերում:Մի օր նա աշխատանքի գնալուց հեռախոսը մոռացավ տանը: Չկարողացա հաղթահարել հետաքրքրասիրությունս և որոշեցի կարդալ անձնական հաղորդագրությունները:
Այդ ժամանակ էլ ապրեցի կյանքիս ամենամեծ շոկը…Պարզվեց, որ ամուսիսնս արդեն երկար ժամանակ սիրավեպի մեջ է իր տնօրենի հետ: Այդ կինը նրան սիրային հաղորդագրություններ էր գրում, ամուսինս էլ պատասխանում նույն տոնով:
Մի քանի ժամ արտասվեցի…չէի հասկանում, ինչպես կարող էր ինձ հետ նման բան լինել:Երեկոյան վերադարձավ ամուսինս, ասացի, որ ամեն ինչ գիտեմ: Իսկ նա էլ հայտնեց, որ այդ ամենը հանուն մեր ընտանիքի է անում, որպիսի ավելի շուտ կարողանանք տուն գնել:
Խնդրեց, որ իրեն խիստ չդատեմ և չհեռանամ իրենից: Այսօր գնացել եմ մայրիկիս տուն, որպիսի մտածեմ և հասկանամ, թե ինչ պիտի անեմ և ինչպես ապրեմ…
