Ուսուցչուհին հարցնում է դասարանին.
— Դարպասի վրա նստած են երեք ճնճղուկ: Դուք կրակում եք դրանցից մեկի վրա:
Քանի՞ ճնճղուկ մնաց այնտեղ կանգնած: Այ, հենց դու, Սուրեն, հենց դու էլ կպատասխանես:
— Ոչ մի հատ էլ չի մնա: Մնացածը կթռչեն կրակոցից հետո:
— Ոչ: Ճիշտ պատասխանը 2-ն էր, սակայն քո մտքի թռիչքն ինձ շատ դուր եկավ:
Այդ պահին Սուրենն ասաց.
— Ես նույնպես Ձեզ հարց ունեմ, ընկեր Ալավերդյան:
— Ապա, լսում եմ:
— Նստարանին նստած են երեք կին: Նրանք պաղպաղակ են ուտում:
Կանանցից մեկը համեստորեն լիզում է այն, երկրորդը այն կծելով է ուտում, իսկ երրորդն արդեն ագահաբար լիզում է փայտիկը: Ո՞վ է նրանցից ամուսնացած:
Ուսուցչուհին կարմրեց և պատասանեց.
— Դե երևի նա, ով ագահաբար լիզում է փայտիկը:
— Ոչ, ընկեր Ալավերդյան: Ամուսնացած է նա, ում ձեռքին ամուսնական մատանի կա, սակայն Ձեր մտքի թռիչքն ինձ նույնպես դուր եկավ: