Արիզոնայի բնակչուհին՝ Քեյթլին անունով կինը, երկար և ակտիվ օրվանից հետո քնեցրեց իր երկու երեխաներին և ուժասպառ եղած՝ գնաց լոգանք ընդունելու:
Վերջին բանը, որ նա հիշում է, դա սալիկապատ հատակն է, որի վրա ինքն ընկավ: Իսկ հետո՝ հիվանդանոցը: Դրանց միջև ընկած բոլոր հիշողությունները ջնջված են:
Սալվատորը՝ Քեյթլինի որդին, կարծեց, որ մայրը մահացել է, երբ հայտնաբերեց նրան լոգարանի գետնին ընկած վիճակում:Տղան գնաց փոքր քրոջ սենյակ, նրան ծածկոցի մեջ փաթաթեց և վազեց հարևանների տուն՝ օգնություն խնդրելու:
Երբ Ջեսիկան՝ նրանց հարևանուհին, բացեց դուռը, տղան ասաց.
-Մեր մայրիկը մահացել է, դուք կարո՞ղ եք մեր մասին հոգ տանել:
Հարևանները երեխաներին արագ ներս տարան և շտապ օգնություն կանչեցին: Բարեբախտաբար, բժիշկներին հաջողվեց փրկել Քեյթլինի կյանքը:Եթե Սալվատորն այդքան արագ չկողմնորոշվեր, կարող էր անդառնալի դեպք լինել…
-Նա փրկել է իմ կյանքը, — ասում է Քեյթլինը,- ես պառկած էի ծորակի տակ, եթե չլիներ որդիս, ես ուղղակի կխեղդվեի և կմահանայի:
Այդպես փոքր տղայի համարձակությունն ու սառը գլխով դատելու ունակությունը փրկեց մոր կյանքը:
