Ես ու ամուսինս ապրում էինք գյուղում, փոքր, բայց շատ հարմար տան մեջ: Արդեն պլանավորում էին քաղաք տեղափոխվել, երբ ես հղիացա: Եվ մենք հետաձգեցինք պլանները, քանի որ երեխայի հետ քաղաքում ապրելու համար մեր միջոցները չէին բավականացնի:
Հղիությունս լավ էր ընթանում, առանց բարդությունների: Պիտի ծննդաբերեի քաղաքում, քանի որ գյուղում պայմաններ չկային:
Սակայն երեխան որոշեց ժամկետից մի շաբաթ շուտ ծնվել:Շտապ օգնություն կանչեցինք: Գարնանը գյուղի ճանապարհը գրեթե անանցանելի է, մեքենաները խրվում էին ցեխակույտի մեջ:
Ամուսինս վազեց ֆելդշերի հետևից: Երբ տեսանք, որ նա հարբած է, սարսափեցինք, սակայն այլ տարբերակ չունեինք: Ստիպված վստահեցինք նրան:
Բայց հետո պարզվեց, որ ֆելդշերի սխալի պատճառով վնասվել է երեխայի ողնաշարը:Գիշերը վերջապես մեզ հասցրեցին հիվանդանոց: Բժիշկներն ինձ սարսափելի լուր հայտնեցին. երեխան երբեք չի քայլի:
Առաջարկում էին հրաժարվել որդուցս…Իսկ ամենամեծ հարվածը ստացա ամուսնուցս. նա ասաց, եթե երեխային չթողնեմ հիվանդանոցում, ինքը կհեռանա: Այդպես էլ եղավ՝ ամուսինս հեռացավ:
Ես վերադարձա գյուղ՝ երեխայիս հետ: Ապրում էի մի տատիկի հետ, նա ինձնից վարձ չէր վերցնում, իսկ ես օգնում էի նրան : Որդուս հաշմանդամության թոշակով էինք ապրում, ամուսինս նույնիկս ալիմենտներ չէր վճարում:
Որդիս խելացի երեխա էր մեծանում: Երբ եկավ դպրոց գնալու ժամանակը, որոշեցի տեղափոխվել քաղաք, քանի որ գյուղում ոչ մի հեռանկարներ չունեինք:
Մեզ շատ օգնեցին գյուղացիները, նույնիսկ ժամանակին մեզանից երես թեքած սկեսուրս որոշակի գումար տվեց:Քաղաքում ինձ համար շատ բարդ էր: 11 տարի շարունակ որդուս տանում էի դպրոց, գոնւմ աշխատանքի, հետո կրկին դպրոց…
Սակայն ես ստացա չարչարանքներիս արդյունքը. որդիս ինքնուրույն ընդունվեց համալսարան՝ ճարտարապետական բաժին: Նա սկսեց գումար աշխատաել նույնիսկ սովորելու ընթացքում՝ մեծ նախագծերի պատվերներ ընդունելով:
Մենք վերջապես կարողացանք բնակարան գնել: Նույնիսկ մի անգամ այլ երկիր ճամփորդության մեկնեցինք:Այժմ որդիս համոզում է ինձ, որ դուրս գամ աշխատանքից: Ես ուղղակի հպարտանում եմ իմ տղայով: Շատ եմ հպարտանում:
