Այդ աղջիկը սովորում էր մեր դասարանում: Ջուլիան նկատելիորեն տարբերվում էր մեր դասընկերներից:
Ամեն ինչ, սովորականի պես էր` ավելորդ քաշը, շիկակարմիր մազերը, պեպենները: Շատ գեղեցիկ աղջիկ կարող էր պարզվել, եթե չլիներ այդ կզակը …Ջուլիայի հետ գրեթե ոչ ոք չէր խոսում: Դրա պատճառով նա միշտ իրեն շատ մենակ էր զգում:
Իններորդ դասարանում նա սիրահարված էր զուգահեռ դասարանի մի տղայի, իր ապրումները կիսեց ընկերուհու հետ, իսկ նա բոլորին պատմեց: Տղան երկար ժամանակ ծիծաղում էր նրա վրա:
Հետո մեզ նստեցրին նույն դասասեղանի մոտ: Մի քանի անգամ խոսեցի նրա հետ և հասկացա, որ Ջուլիան շատ հետաքրքիր աղջիկ է: Եվ ես միշտ նրանից խնդրում էի ավելորդ գրիչ կամ թուղթ. Միշտ մոռանում էի կամ կորցնում ամեն ինչ:
Երբ իններորդ դասարանն ավարտեցինք, մեզ թույլ տրվեց դպրոցում դիսկոտեկ կազմակերպել: Դանդաղ պարերի ժամանակ բոլորը զույգերով էին, իսկ Ջուլիան միշտ պատի մոտ էր, միայնակ: Եվ ես այնքան տխրեցի նրա համար, որ որոշեցի հրավիրել:
Նա շատ զարմացավ, բայց եկավ պարելու ինձ հետ: Տուն գնալու ժամանակ, նա համեստորեն համբուրեց այտս:
Նա դպրոցից հեռացավ իններորդից հետո, և մենք երկար ժամանակ չէինք տեսնում իրար, մինչև մի օր հրավեր չստացա շրջանավարտների հանդիպման մասնակցելու:Ժամանեցին գրեթե բոլոր դասընկերները: Բոլորն այնքան տարբեր են.
Ով շատ է վաստակում, ով ավարտելուց հետո ամուսնացել է, և ինչ-որ մեկը ընդհանրապես չի փոխվել: Վերջապես ես տեսա նրան: Բարձրահասակ բարեկազմ մի աղջիկ, պղնձի նման կարմիր մազերով, դանդաղ մտավ դահլիճ: Տղամարդիկ նստելու տեղ առաջարկեցին, իսկ ոմանք փորձեցին ծանոթանալ նրա հետ:
— Ես Ջուլիա Շավելևան եմ, ձեր դասընկերը:
Լռությունը մի պահ կախվեց օդում: Տղաները հանկարծ մոտ թռան՝ խնդրելով պատմել, թե ինչով է նա զբաղվում:
Երբ Ջուլիան նկատեց ինձ, մոտեցավ: Ընդունում եմ, որ ես ինքս էլ ապշած նայում էի նրան: Ամբողջ երեկո խոսեցինք, նա կատակով հիշեց, թե ինչպես էր դպրոցում: Եվ հետո, երբ դանդաղ պարը հնչեց, և նա ձեռքը մեկնեց ինձ:
Նույն այն «սիրելի» տղան փորձեց հրավիրել պարի, բայց Ջուլիան, գլուխն օրորելով, ինձ հետ գնաց դահլիճի կենտրոն: Բոլորը հիանում էին նրա գեղեցկությամբ, իսկ ես գիտեի, որ հենց հիմա ինձ հետ ինքը` Ջուլիա Շավելևան է պարում:
