Ես դեռ լուրջ հարաբերություններ չեմ ունեցել տղաների հետ։
Ես ընդհանրապես որևէ մեկը չունեմ, ում հետ այս մասին խոսեմ, ուստի գրում եմ, որպեսզի գոնե ինչ-որ մեկը հասկանա ինձ և օգնի խորհուրդներով: Չնայած դժվար թե ինչ-որ մեկն արդեն ինձ օգնի։
Հուսահատության մեջ եմ՝ վերջերս դարձա 19 տարեկան, գեղեցիկ կազմվածքով աղջիկ եմ, բայց դեռ ընկեր չեմ ունեցել, ոչ մեկի չեմ հանդիպել։ Կային տղաներ, որոնք ինձ դուր էին գալիս, բայց փոխադարձություն չկար։ Այն տղաները, ովքեր ինձ հավանում էին, ինձ դուր չեն եկել, պարզապես ինչ-որ պարադոքս: Որոշ ընկերուհիներ ծաղրում են ինձ այս մասին, դա ինձ աներևակայելի զայրացնում է և սրում թերարժեքության, անպետքության զգացումը:
Ես շատ ընկերներ չունեմ: Ծնողների հետ հարաբերությունները այնքան էլ մտերիմ չեն. հայրիկն ինքնուրույն չշփվող մարդ է, մայրիկի հետ նույնպես շատ չես խոսի, նա ընդհանրապես չի հետաքրքրվում իմ ներաշխարհով, նրան չի հետաքրքրում, թե ինչ կա իմ հոգում: Իսկ սիրտս շատ տխուր է ու դատարկ։ Ուզում եմ ասել, որ ուղղակի զրուցելու մարդ չունեմ, ինձ ոչ ոք չի հասկանում։ Մայրս իմ խնդիրները համարում է մանրուքներ, որ ես այս ամենը սրտիս մոտ եմ շատ ընդունում
