Ես միշտ կարծում էի, որ երեխաների վատ վարքի հարցում մեղավոր են միայն ծնողները, քանի որ ժամանակին պատշաճ ուշադրություն չեն դարձրել նրանց դաստիրակությանը:
Ես իմ երկու աղջիկներին սովորեցրել եմ լինել մաքուր և կոկիկ, պատասխանատու, գործունյա: Ուրախանում էի, որ աղջիկներս մեծանում էին խելացի և ինքնուրույն:Տեսնում եմ, որ աղջիկներս ծույլիկ և անշնորհակալ են մեծացել:
Երկուսն էլ չեն ուզում ամուսնանալ, դա իրենց ձեռտու է: Ոչ մի պատասխանատվություն չկա նրանց վրա, ոչ մի պարտականություններ չունեն:
Ավագ աղջիկս հաճախ փոխում է աշխատանքը, իսկ մինչև նորը գտնել կարող է ամիսներով նստել տանը՝ ինձանից պարտքով գումար խնդրելով, որը, բնականաբար, նա երբեք չի վերադարձնում:
Չեմ հասկանում, որտեղ է եղել իմ բացթողումը՝ նրանց դաստիրակության հարցում: Ինչու՞ են նրանք խելացի և համեստ երեխաներից վերածվել այսպիսի շահամոլ և ծույլ մարդկանց: Նախկինում ինձ անհանգստացնում էր նրանց ապագան, բայց ես հիմա երազում եմ աղջիկներիցս առանձին ապրելու և նրանց հետ այլևս չշփվելու մասին, քանի որ էլ չեմ դիմանում նրանց անհարգալից վերաբերմունքին:
Երբեք չէի մտածի, որ նման տհաճ խնդրի առաջ կկանգնեմ…
