Այսօր՝ իմ 20-ամյակին, ես աշխատում էի: Ես մեծ մարդ եմ և կարող եմ դա հաղթահարել, բայց ես դեռ միայն վերապատրաստվում եմ: Ես կարող եմ հաղթահարել նոր աշխատանքի հետ կապված սթրեսը, բայց իմ ղեկավարը չկարողացավ: Նա խառնվում էր, երբ ես ինչ-որ սխալ էի անում:
Օրինակ՝ ես ձգվեցի, որ բաժակը վերցնեմ (ես սրճարանում եմ աշխատում), իսկ նա ասաց. «Է-է, ներիր ինձ, բայց դա կոպիտ է»: Եվ դա միայն ինձ հետ էր: Ես համաձայն եմ, որ սխալվում եմ, բայց ես աշխատում եմ հմտանալ:
Նա բարկանում է, որ ես մի քանի բան չգիտեմ, և այդ մասին ինձ հայտարարեց շատ կոպտորեն: Այդ պատճառով ես աշխատում էի ուղղակի ինձ զսպել և պահպանել հանգստությունս: Վերջապես իմ հերթափոխը ավարտվեց:Ես ինձ համար վերցրի անանուխի համով մոկկո, որովհետև, սատանան տանի, այսօր իմ ծննդյան օրն է:
Ես գնում եմ մեքենայիս մոտ և ես՝ լինելով 20 տարեկան տղամարդ, երեխայի նման լաց եմ լինում:10 րոպեից որոշեցի գնալ փքաբլիթների խանութ, որովհետև չէի ցանկանում, որ ծննդյանս օրը վերջնականապես փչանա: Խանութում միայն երկու տղամարդ են:
Երբ պատվիրում էի, անծանոթները ինձ տվեցին իրենց կտրոնը՝ անվճար երկու փքաբլիթի և մեկ բաժակ սուրճի համար: Ես շատ զգացված էի, և նրանց հասկացրի , որ ինձ համար շատ հաճելի է՝ նամանավանդ ծննդյանս օրը: Մինչև չվերադարձա մեքենա, չէի պատկերացնում, որ դեմքիցս այդքան պարզ է երևում, թե որքան եմ ինձ վատ զգում:
Մեքենայում նստած փորձում էի մինչև տուն գնալս ինձ հավաքել: ԵՎ ահա նորից եմ տեսնում այդ երկու անծանոթին: Նրանք դուրս եկան և ինձ նվիրեցին նվեր-քարտը՝ ասելով. « Ես համոզված եմ, որ Ձեր օրը վատ է դասավորվել, իսկ մենք ցանկանում ենք, որ Ձեր ծննդյան օրը լավը լինի»:
Տան ճանապարհին արդեն ամեն ինչ կարգին էր: Հարգելի անծանոթներ, շնորհակալ եմ, որ փրկեցիք ծննդյանս օրը:
