Երբ 16 տարեկան էի, մաթեմաթիկական դասարանում հանդիպեցի մի տղայի: Նա խելացի էր, հոգատար, հետաքրքիր, բայց մի փոքր «ցրված»: Մենք զրուցում էին ամեն օր և որքան հնարավոր է հաճախակի:Նրա հետ կարելի էր զրուցել ամեն ինչի մասին: Նա ինձ չէր դատապարտում: Նա շատ տրամաբանող էր, և դա ինձ դուր էր գալիս:
Մենք միմյանց սկսեցինք շատ լավ ճանաչել և վերջապես ես տվեցի իմ հեռախոսի համարը, և մենք զրուցում էինք ամեն գիշեր: Մի քանի ամսից, երբ մենք զրուցում էինք հեռախոսով, նա պարզապես պատահականորեն ինձ հայտնեց իմ նկատմամբ իր սիրո մասին: Ես նստել էի ննջասենյակում և չգիտեի ինչ ասել: Երբ սկզբնական շփոթվածությունս անցավ, սկսեցի հասկանալ…հնարավոր է ես էլ նրան եմ սիրում….
Մենք սկսեցինք հանդիպել: Մի անգամ դասերից հետո գնացի նրանց տուն: Նրա մայրը ասաց, որ իր տղան Աուտիզմով հիվանդ է: նրա գործողություններից երբեք դա չէիք նկատի. նա ոչ մի կրկնվող շարժումներ չէր անում, բոլորի հետ շփվում էր: Բայց նա շատ տրամաբանող էր, չէր սիրում որոշ զգացմունքներ կամ մաշկին հպումներ և տանել չէր կարողանում կեղտոտ լինել:
Երևի նրա մայրը այդ նշաններն էր նկատել, երբ նա մեկ կամ երկու տարեկան էր:Նա նստեցրել է տղային խոտերի վրա, տղան վախեցել է ու լացել: Տղայի կարողությունները զարգացնելու համար մայրը երկար տարիներ նրան տարել է բազմաթիվ թերապիաների, որի արդյունքում նա 20 տարեկան է և գոյատևում է ինչպես սովորական մարդ, նա հիանալի տղա է… ամուսին և հայր(այո ես ամուսնացել եմ նրա հետ և մենք երեխա ունենք):
Նա հիանալի աշխատանք ունի: Նրա Այսպերգերի սինդրոմը դե կարող է բարդացնել իրավիճակը, բայց ես պետք է զգոն ու համբերատար լինեմ, բայց դա արժե անել: Ես կասեմ, որ աուտիզմով տառապող մարդիկ կարող են ամենասիրող, ամենահոգատար և հիանալի մարդիկ: Ինձ նրա հետ հաճելի է: Մենք մոտ երկու տարի է ամուսնացած ենք: Ես իմ որոշումը երբեք չէի փոխի…
