Զոհված Տարոնի վերջին գրառումը.
«Ես նայում եմ, թե ինչպես են նրանք հանձնվում, լքում իրենց երազանքները: Գիտե՞ք ինչից եմ ամենաշատը վա-խենում:Ոչ, ոչ խավարից ու ոչ միայնությունից: Ամեն ինչից ավելի ես վախենում եմ դառնալ նրանցից մեկը: Երբ սովորում ես խաբել ինքդ քեզ, ի վերջո, կորցնում ես ճանապարհդ:
Մենք չենք գիտակցում, որ ոչինչ հավերժ չի տևում, որ ժամանակը կթռչի,և մենք երբեք չենք կարողանա ինչ-որ բան վերադարձնել,ինչ-որ բան անել, ժամա-նակին լինել: Մենք պիտի ժամանակ ունենանք ամեն բան անելու համար:
Ապրենք կյանքն այնպես, ինչպես ցանկանում ենք, ստեղծենք ամենահիասքանչ հուշերը մեր ընկերների հետ, նե-րողություն խնդրենք, խոստովանենք մեր սերը, մոռանանք դժգոհությունները: Սկսեք ձեր կյանքը 0-ից, առաջ շարժվեք,կարիերա ստեղծեք, ընտանիք կազմեք, որոշ մարդկանց ասեք, թե ինչքան թանկ են նրանք ձեզ համար: Խոստացեք, որ անկախ ամեն բանից կսիրենք և կհիշենք նրանց:
Մենք պետք է անենք այն ամենը, ինչից վախենում ենք, սրտից հեռացնենք ծուլությունը, հպարտությունը,նա-խանձը … Այո, միգուցե քիչ ժամանակ է մնացել, սակայն մենք դեռ կարող ենք ժամանակ ունենալ ինչ-որ բան անելու, ժամանակ ունենալ մնացած րոպեները կյանքի համար հուշեր դարձնելու:
Ի վերջո, մտածեք, սարսափե-լի է, ի վերջո, մի անգամհետ նայեք և հասկացեք, որ ինչ-որ տեղ ինչ-որ բան դեռ կարոտել եք և ինչ-որ բան չեք արել, ինչ-որ բան չեք ասել, և նույնիսկ ավելի վատ է, որ զղջացել եք դրա համար … Եվ հիշեք մի բան, մենք ժամանակի վրա ոչ մի ուժ չենք կարող կիրառել, սակայն այն մեզ վրա ուժ ունի »…
