Երբ Պոլինային հարցնում էին, թե ինչպես է նրա գործերը, նա միշտ պատասխանում էր, որ ամեն ինչ պարզա-պես հրաշալի է: Չնայած նրան, որ միշտ աչքերի տակ այտուցներ կաին։ Այս տարի նրա կոշիկները դարձան 20 տարեկան: Ոչ՜, դա այն չէ, ինչ դուք մտածեցիք, դրանք պարզապես շատ բարձրորակ են և իսկապես ինչո՞ւ շրջել ավտոբուսով, եթե կարելի է գնալ ոտքով …
Ժամանակն անցնում էր, կարծես ոչ ոք այլևս չէր խառնվում Պոլինայի կյանքին։ մի օր լսեցի, որ Պոլինան հե-ռացել է, թողնելով իր ամուսնուն և երեխաներին: Ոչ ոք չգիտեր, թե որ երկրում է գտնվում նա՝ հեռախոսը ան-ջատված էի, իսկ սոցիալական կայքերի բոլոր էջերը ջնջված:Բոլորը սկսեցին դատապարտել նրան:
֊Ապրում էր <<յուղի>> մեջ: Եվ հիմա էլ որոշել է գնալ մեկ այլ հարուստ տղամարդու մոտ,֊ խոսում էին հարազատները։
Այո՛ ամուսինը տուն էր կառուցել, ամեն տարի <<հարավ>> էին մեկնում հանգստանալու բայց․․․Բայց բացի Պոլինայից և երեխաներից, նա այնտեղ էր տեղափոխել նաև իր բոլոր հարազատներին, որոնք իրենց հետ բերել էին իրենց տնային կենդանիներին` շներին և կատուներին, իսկ իրենց բնակարանները հանձնել էին վարձով բնակիչների:
Պոլինան իրեն զգում էր որպես հյուրանոցի ադմինիստրատոր: Նա և՛ մաքրող էր, և՛ խոհարար և՛ մատուցողու-հի: Հետո ամուսինը այդ նույն տունը տունը գրանցեց մոր անունով, որպեսզի ամուսնալուծվելու դեպքում Պոլի-նային ոչինչ չմնա:
Պոլինան ասես խոհարար էր, նա ուտեստներ էր պատրաստում հյուրերի տարբեր կատեգորիաների համար, ե-րեխաներին պետք էր առանձին կերակուր, տարեցներին `մեկ այլ, բացի այս ամենից, նա ստիպված էր հատուկ կերակուր պատրաստել ամուսնու քրոջ շների համար:
Սկեսուրը մի անգամ ասաց, որ հարկավոր է հավեր և խոզեր գնել, իսկ Պոլինան պետք է հետևեր նրանց, բայց փառք Աստծո,աղջիկը բուսակեր էր` նա թույլ չէր տալիս, որ իր մայրը կենդանիներ ունենա սննդի համար: Պո-լինան աշխատում էր նաև բանջարեղենի շուկայում: Նա աշխատանքից հետո ստիպված էր քայլել տուն` քանի որ ամուսինը վերահսկում էր իր աշխատավարձը, և նա չէր կարող գումար ծախսել տուն գալու համար:
<<Թոշակառուները օրական քայլում են մոտավորապես 15 կմ, ի՞նչ է սա` 5կմ ոտքով չի կարող քայլել։ Սա զբո-սանք է, մաքուր օդ շնչելու հնարավորություն։ >>:Իսկ Պոլինայի երեխաները հատուկ թեմա են, նրանք արագորեն սովորեցին իրենց մոր հետ վարվել այնպես, ինչպես՝ տան բոլոր մեծահասակները: Նրան կանչում էին հետևյալ բառերով. << Հեյ դու>>:
Նա իրավունք չուներ դպրոց գնալ երեխաների համար, հաճախել ծնող-ուսուցիչ հանդիպումներին, քանի որ նա <<այնքան էլ մեծ գիտելիքներ և շատ գեղեցիկ տեսք չուներ>>:
Իսկ հիմա մի փոքր <<հարավ>> ուղևորությունների մասին: Այո` նա գնում էր՝ այց դայակի դերում նրա և այլ երեխաների համար, անցկացնում էր 2 շաբաթ ծովում, բայց նույնիսկ մեկ անգամ չպետք է լողանար: Եվ դա կոչվում էր արձակուրդ…
Արդեն մեկ տարի է, ինչ Պոլինան լքել է ընտանիքը: Նա շուտով կդառնա 40 տարեկան, աշխատում է որպես դայակ, բայց այժմ գումարի դիմաց: Նա ապրում է ծովափին: Վերջերս նա գնել էր իր առաջին զգեստը: Նա տառապում էր երկար ժամանակ, խիղճը ներսից ծծում էր, բայց հետո հիշում էր, որ արդեն միայնակ է և այլևս կարիք չկա խնայել ամուսնու, սկեսրոջ, ամուսնու քրոջ համար…
— Ես չեմ հիշում այն օրը, երբ ես սկսեցի ապրել ծառայի նման:Ամեն ինչ սկսվեց աննկատ, բայց ես շատ լավ հիշում եմ այն օրը, երբ ես կրկին կին դարձա: Հիմա ես ապրում եմ ինձ համար, ես չեմ ուզում տներ և ուղևորություններ դեպի հարավ` ես ունեմ խրճիթ ծովի ափին, դա ինձ բավական է։ Իմ կյանքը կարծես նորից նոր երանգներ է ստանում …
Ինձ թվում է ես չեմ կարող պատկերացնել ինձ նման իրավիճակում, իսկ դու՞ :
