Մի անգամ մի հարց ուղղեցի ընկերուհուս, ով, ի դեպ, հոգեբանություն է դասավանդում մեր քաղաքի համալսարաններից մեկում, թե ինչպես է նա բացատրում այն մարդու պահվածքը, որը չի սիրում, բայց բաց չի թողնում: «Կատյա, բացատրիր ինձ, արդյո՞ք դա իսկապես սովորության խնդիր է», — հարցրեցի ես:
Կատյայի պատասխանն ինձ ստիպեց մտածել: «Գիտե՞ս, ես այդպիսի մարդկանց անվանում եմ «ստրկատերեր»: Նրանց համար ձեռնտու է լինել ձեր կողքին: Սիրո մասին խոսք լինել չի կարող»:
Ես ձեզ օրինակ կբերեմ իմ այցելուի կյանքից: Չսիրելու տիպիկ պատմություն: Նաստյայի (եկեք այսպես կոչենք այդ կնոջը) ամուսինը, որ վաղուց հեռացել էր ընտանիքից, գտել մեկ այլ կին, բայց նա իր հագուստները բերում էր նախկինի մոտ, վստահ լինելով, որ սիրող կինը կկատարի իր խնդրանքը և կլվանա դրանք:
Միամիտ Նաստյան հավատում էր, որ ամեն ինչ կորած չէ, և ի վերջո ընտանիքը մի օր կվերականգնվի, իսկ ամուսինը միայն օգտագործում էր նրա հոգու բարությունը ի շահ իրեն:Կարծում եք դա սե՞ր է: Իհարկե` ոչ: Նախկին ամուսնու համար Նաստյան մի տեսակ «ստրուկ» էր:
Նա լվանում և արդուկում էր, նրա համար համեղ ընթրիք էր պատրաստում, «ուրախություն» տվեց, և այս ամենը բացարձակապես անվճար: Միևնույն ժամանակ, այս երկուսը կապված չէին որևէ պարտավորությամբ: Այս մարդը երբեք չի հեռանա Նաստյայից, չնայած այն բանին, որ սերը վաղուց մարել է:
Նման մարդիկ միշտ վերադառնում են իրենց «հարմար զոհերին», — բացատրեց Կատյան:
Համաձա՞յն եք հոգեբանի կարծիքի հետ:
