Մեր համալսարանում կար գրականության մի ուսուցչուհի, որը , ինչպես և շատերը, ծերության ժամանակ ընկել էր ծերունական հոգեկան խավարամտության /մառազմ/ մեջ: Մի անգամ այդ ծեր ուսուցչուհին սեմեստրի ընթացքում հիվանդանում է:
Եվ քանի որ ինչ- որ մի կուրսի հարկավոր էր փակել շաբաթական ստուգարքը, տնօրենը զանգահարեց նրան և պայմանավորվեց, որ ինչ-որ մեկին ստուգման գրքույկներով կուղարկի իր մոտ աշխատանքը ավարտին հասցնելու համար:
Պատրաստեցինք մի տղայի, տվեցինք նրան բոլոր ստուգման գրքույկները և ուղարկեցինք նրա տուն, որը գտնվում էր ուղիղ համալսարանի դիմաց: Մի որոշ ժամանակ հետո տղան վերադարձավ դատարկ գրքույկներով: Պատմում է.
— Գնացի, շատ երկար զանգեցի դռան զանգի կոճակը՝ ոչ մի ձայն: Սկսեցի թակել դուռը: Դռան հետևից ծեր ուսուցչուհին, կարծես մոռացած, որ իր մոտ պետք է գրքույկներ տանեին, բարկացած և կասկածող ձայնով հարցրեց, թե ո՞վ է:
Տղան պատասխանել է, որ իր ուսանողներից է: Ուսուցչուհին առանց մի վայրկյան մտածելու ինչ-որ բան է գոռգոռում և դուռը չի բացում…
