Հոգնեցուցիչ աշխատանքային օրվանից հետո գնացքով տուն էի վերադառնում: Շատ հոգնած էի ու աչքերս փակել էի: Երբ գնացքը շարժվեց, կողքիս նստած տղան հանեց բջջայինը և սկսեց բարձր ձայնով խոսել.
«Պրիվետ սիրելիս.. Էրիկն է..
Այո, գիտեմ, որ արդեն 6:30-ն է, այլ որ 4:30-ը, բայց ես կարևոր հանդիպման էի…Որ սիրելիս որ այդ գրասենյակի կնոջ հետ: Ոչ սիրելիս միակը չէ…»:
Սկզբում փորձեցի քաղաքավարի բացատրել, որ ցածր խոսի, բայց նա բարկացավ և բավականին կոպիտ ասաց.«Կարող եք Ձեզ համար ուրիշ տեղ գտնել»:
15 րոպե անց տղան շարունակում էր բարձր ձայնով խոսել: Արդյունքում դա ինձ այնքան նյարդայնացրեց, որ թեքվեցի դեպի հեռախոսը և ասացի.
«Էրիկ, անջատիր հեռախոսը և վերադարձիր անկողին»: Կարմրած և ցնցված՝ նա անջատեց բջջայինը և ոչինչ չասաց:
Կասկածում եմ, որ նա հասարակական վայրում մի անգամ էլ հեռախոսից կօգտվի:
