Երեկ երեկոյան կինս եկավ տուն, սարսափելի դողում էր, գունատ էր և վախեցած հայացքով…Հարցրեցի՝ ինչ է եղել: Նա պատմեց.
Աշխատանքից հետո գնացի ընկերուհուս տուն, ով ապրում է Երևանին մոտ գտնվող փոքր գյուղում (անունը չեմ նշում): Ճանապարհը լավն է, բայց տներ գրեթե չկան:
Հետ գալուց տեսա, որ 3 երիտասարդներ քայլում են 13-14 տարեկան աղջկա հետևից, քաշքշում են նրա ձեռքից:Կանգ առա, սիրտս տեղից դուրս է թռնում, փորձում եմ հասկանալ, թե ինչ է պետք անել: Բացեցի դուռը, մի ձեռքիս մեջ պահել էի գազով բալոնչիկս:
Մի ոտքս դրեցի գետնին և որքան հնարավոր է համոզիչ ձայնով ասացի.
—Արմինե, ինչի՞ ես էս ուշ ժամին միայնակ գնում տուն: Արի նստիր մեքենան:
Բարեբախտաբար, աղջիկը հասկացավ և արագ նստեց մեքենան: Երեխան շատ վախեցած տեսք ուներ: Կամաց ձայնով ասաց, թե որ կողմում է իրենց տունը:
Երբ տեղ հասանք, աղջիկը ամուր գրկեց ինձ և ասաց.
—Անունս Մարիամ է…շնորհակալ եմ ձեզ:
Ես միայն հետո սկսեցի լիարժեք գիտակցել, թե ինչ կարող էին աղջկա հետ անել այն ստոր երիտասարդները:Իմ կողմից էլ ուզում եմ ասել, որ մենք չենք էլ պատկերացնում, թե կրիտիկական իրավիճակում ինչի ենք ընդունակ:
Խորհուրդ եմ տալիս բոլորին, որ ձեզ մոտ ունենաք ինքնապաշտպանության որևէ միջոց, բայց այն օգտագործելու կարիք չլինի:
Հիշեք, որ մեր աշխարհը կփրկվի մարդկանց բարության և անտարբեր չմնալու շնորհիվ:
