Օրեր առաջ գնացել էի ծննդյան տարեդարձի: Ինչպես ասում են, ամեն ինչ մինիմալ ոճով էր արված: Չէ, ես իհարկե բկլիկ չեմ, բայց որ գնում եմ խնջույքի, պատրաստ եմ լինում տոնական սեղանի:Մի քանի օր առաջ զանգեց ծանոթս: Ասում եմ ծանոթ, քանի որ Էմմայի հետ ժամանակին աշխատել եմ նույն տեղում:
Այդ ընթացքում մտերիմ էինք, շփվում էինք աշխատավայրում, խնջույքների էինք գնում: Բայց մի տարի առաջ դուրս եմ եկել այդ գործից, և ինքնըստինքյան մենք սկսեցինք քիչ շփվել: Վերջին կես տարվա ընթացքում ընդհանրապես չէինք հանդիպել: Եվ հանկարծ զանգեց Էմման.
-Ողջույն, երկու օրից իմ ծննդյան օրն է: Արի, կնստենք, կխոսեքն, կնշենք:
-Իսկ էլ ո՞վ է գալու:
-Եվս երկու աղջիկ, Աննային երևի հիշում ես, իսկ մյուս աղջիկն էլ հիմա քո տեղն է աշխատում: Առիթ է, նրա հետ էլ կծանոթանաս:
-Լավ, կգամ, այդ օրը շուտ եմ վերջացնում աշխատանքս:
Այնպես ստացվեց, որ խանութները շրջելու ժամանակ չունեցա, դրա համար էլ մի ծրար գնեցի,մեջը դրեցի 10 000 դրամ:
Դե մտածեցի, որ տանն է նշում, դրանից ավել գումար նվիրելու կարիք չկա:Գնում եմ Էմմայի տուն: Տեսնում եմ, նրա հագին գիշերազգեստ է: Դա, անկեղծ ասած, մի քիչ զարմացրեց ինձ:
Բաճկոնս հանում եմ, մտնում հյուրասենյակ: Տարօրինակ էր, բայց նույնիսկ փոքր սեղան չկար: Ծիծաղելով հարցնում եմ, թե որտեղ է տոնական սեղանը:
Իսկ Էմման կիսաձայն ասում է, որ արագ սեղան կգցի:
Նա փոքր սեղանը հրում է բազմոցի մոտ և ասում.
-Արի գնանք խոհանոց, ես մի բան կպատրաստեմ:
Էմման հացամանից վերցնում է միակ հացը և 4 հատ լոլիկ: Կտրատում է երշիկը և դնում ափսեի մեջ: Հետո կտրատում լոլիկը, աղ ցանում և դնում տոնական սեղանին:Հետո Էմման կաթսայով ջուր դրեց կրակին և ասաց.
—Հիմա պելմենիներն էլ պատրաստ կլինեն:
Կես ժամ անց մեր շքեղ սեղանը պատրաստ էր. լոլիկ, երշիկ, հաց և խանութից գնված պելմենի:
Երբ եկան մյուս հյուրերը, նրանց հայացքից հասկացա, որ իրենք էլ են…մեղմ ասած…զարմացած:
Կարծում եմ, դա անհարգալից վերաբերմունք էր մեր հանդեպ: Եթե Էմման տարեդարձը նշելու գումար չուներ, կարող էր ուղղակի ոչ ոքի չհրավիրել:
Կամ ասել, որ հրավիրում է միայն սուրճ խմելու: Իսկ այսպես…շատ տհաճ նստվածք մնաց…Եվ այո, ես ափսոսում եմ իմ նվիրած 10 000 դրամը:
