Ծնողներս մահացան, երբ ես և քույրս դեռ 14 տարեկան էինք: Մեր խնամակալությունը ստանձնեց մորաքույրս: Այդ ժամանակ նա ամուսնու և որդու հետ ապրում էր մի փոքրիկ բնակարանում։
Մենք ապրում էինք նորմալ պայմաններում, բայց մորաքույրս երբեք մեզ համար քաղցրավենիք, նոր հագուստ չի գնել և անձնական կարիքների համար գումար էլ չէր տալիս: Նա ուշադրություն էր դարձնում միայն իր որդուն։
Մենք հասկանում էինք, որ ավելի լավ է ապրել նման պայմաններում մեր տանը, քան մանկատանը, ուստի համակերպվել էինք դրան:Դպրոցը ավարտելուց հետո մենք ցանկանում էինք ընդունվել ինստիտուտ, բայց մորաքույրս դեմ էր։
Նա ասաց, որ ավելի լավ է միանգամից աշխատանքի անցնել, որպեսզի գումար տուն բերենք։
Ավագ դպրոցը ավարտելուց գնացինք քոլեջ, որպես բուժքույր սովորելու:Մի քանի տարի անց մորաքույրս առաջարկեց վաճառել կամ վարձակալության հանձնել մեր բնակարանը։
Մենք վստահեցինք մորաքրոջս և նա սկսեց զբաղվել բնակարանի վաճառքով: Նա ասաց, որ փաստաթղթեր պետք է ստորագրենք և մեզ տարավ նոտարի մոտ։
Այդպես անցավ մի որոշ ժամանակ։ Ես ապրում էի մի երիտասարդի հետ, իսկ քույրս ապրում էր հանրակացարանում: Մի օր մենք դատարանից նամակ ստացանք։
Պարզվել է, որ այդ ժամանակ մենք բնակարանը վաճառել էինք մորաքրոջս որդուն, և այժմ նա դատարանի միջոցով դուրս գալ այնտեղ հաշվառումից։
Մեր բախտը այնքանով բերեց, որ դատավորը դատավորը բարեխիղճ էր և թույլ չէր տալիս ամենավատը տեղի ունենալ: Պարզվեց, որ մորաքույրս իրավունք չուներ մեր բնակարանը վաճառել որդուն: Հետո նրանք հակընդդեմ հայց ներկայացրին դատարան, սակայն մենք դատը շահեցին:
Մորաքույրս ու որդին երկար ժամանակ անիծում էին մեզ, բայց մենք վերադարձրեցինք մեր բնակարանը և նրանց ոչինչ չմնաց․․․
