Մի շտապեք ինձ քննադատել: Մեզանից շատերի համար ինքնամեկուսացումը դարձել է լուրջ փորձություն` փո-խելով մեր կենցաղը և Մեզ: Ես արդեն կասկածում եմ, որ մարդիկ կկարողանան ապրել այնպես ինչպես նախ-կինում էր, քանի որ այս ժամանակահատվածում արդեն դժվար է դրան հավատալ:Մարտի 28-ին կինս և որդիս մեկնեցին գյուղ ՝ ինքնամեկուսացման օրերը մաքուր օդում անցկացնոլու համար:
Ես մնացի քաղաքում` աշխատանքի, քանի որ մեր ընկերությունը դեռ չէր կարող ամբողջովին անցնել հեռավոր ռեժիմին: Ես սովորեցի միայնակ ապրել, կատարել իմ տնային գործերը ինքնուրույն և պայքարել համաճարակի դեմ: Մարդը ընտելանում է ամեն ինչին, և այս 2 ամսվա ընթացքում (որն այնքան արագ անցավ) ես սկսեցի սի-րել միայնակ կյանքը:
Մենակությունը, որն ի սկզբանե ճնշող էր, աստիճանաբար ինձ համար բացահայտեց իր առավելությունները. .Ես ազատ էի իմ ընտրության մեջ, թե ինչ ֆիլմ դիտել հեռուստացույցով, ինչ ուտել, ինչ խմել: .Կարիք չկար ինչ-որ մեկի հետ քննարկել ծրագրերը վաղվա համար, պարզապես անում էի այն, ինչ ուզում էի: Եվ վերջապես կարող էի նաև չսափրվել։
Երբ կինս ու որդիս եկան, տունն ամբողջությամբ մաքուր էր, բայց նրանց հայտնվելուն պես` քաոս, կեղտոտ ի-րեր, խաղալիքներ, պայուսակներ:Առավոտյան որդուս հետ երկու ժամ դաս սովորեցինք , հետո նորից չդիմա-ցանք և դուրս եկանք զբոսանքի։ Որտե՞ղ է իմ միայնակ, հանդարտ կյանքը: Անկեղծ ասած, ես արդեն կարոտել եմ իմ ինքնամեկուսացման այդ ոսկե ժամանակները։
Շատերն ինձ կմեղադրեն, ես գիտեմ: Բայց ես անկեղծորեն ասացի իմ զգացմունքների մասին:Ինչպե՞ս վերա-վերադառնամ մեր ընտանիքի նորմալ հունին` չգիտեմ։ Իսկ դուք ինչ եք կարծում, լավ է ապրել միայնակ կյանքով։
