Ես ու ամուսինս ապրում ենք Երևանում: Մի օր զանգեց ընկերուհիս, նա գյուղից է, ասաց, որ ինչ-որ գործեր ունի, և խնդրեց մի քանի օր մնալ մեր տանը:Եթե անկեղծ, ինձ այնքան էլ դուր չեկավ այդ միտքը, քանի որ մենք 1 սենյականոց բնակարանում ենք ապրում, բայց ես համաձայնեցի:Եկավ…Ես նույն օրը զգացի, որ մի բան այն չէ:
Հենց գալիս էր ամուսինս, նա հագնում էր ընդգծող ջինսեր և շպարվում:Բացի այդ, տանը ոչինչ չէր անում, իսկ ինձ համար ամեն ինչ բավականին բարդ էր, հղիության 7-րդ ամսում էի այդ ժամանակ:Մի օր ես ու ընկերուհիս գնացինք քնելու, իսկ ամուսինս վերցրեց իր նոթբուքը, որպիսի խոհանոցում աշխատի:Հյուրասենյակն ընկերուհիս էր զբաղեցրել:
Եվ ահա կես ժամ անց լսում եմ, որ Անահիտը վեր կացավ, ոտնաձայներից հասկացա, որ խոհանոց է գնում:Զգույշ քայլեցի, որ նա ինձ չտեսնի: Այդ անամոթը բարակ կարճ մայկայով գնաց ամուսնուս մոտ,
իսկ ամուսինս հանգիստ ձայնով հարցրեց.
—Քունդ չի տանու՞մ:
—Երևի դու էլ չես ուզում քնել: Ինձ թվում է, դու ինձ սպասում էիր…
—Այսի՞նքն:
—Դե լավ, հերիք է ձևանաս:
Անահիտը փակեց խոհանոցի դուռը: Ես շփոթված էի, մինչ մի քանի վարկյան մտածեցի, թե ինչ կարելի է անել, դուռը բացվեց, և ես տեսա ամուսնուս բարկացած դեմքը: Ն
ա մատով դեպի դուռն էր ցույց տալիս.
—ՀԵնց հիմա հավաքիր քրչերդ և գնա ասյտեղից:
Գունատված ընկերուհիս դուրս վազեց, եկավ հյուրասենյակ, արագ-արագ լցրեց իրերը պայուսակի մեջ և դուրս եկավ:
Այդ դեպքից հետո Անահիտի հետ այլևս չեմ շփվում:
Ես շատ եմ ամաչում ընկերուհուս արածից, իսկ ամուսնովս հպարտանում եմ:
