Ես 18 տարեկան էի, երբ առաջին անգամ եկա Թուրքիա: Ես և ծնողներս հանգստանում էինք տեղի հյուրանոցներից մեկում: Սրանք իմ կյանքի ամենաանմոռանալի օրերն էին:Ինձ շատ դուր եկավ այս երկիրը՝հյուրընկալ, պայծառ, գեղեցիկ:
Ես ընկերացել էի տղաների հետ,ովքեր ռեժիսորների խմբից էին: Նրանց հետ գնացի տարբեր միջոցառումներ, զվարճացա և անկեղծ ասած, մի փոքր նախանձեցի նրանց ակտիվ ապրելակերպին:Նրանց թիմի ամենախաղաղ ու հանգիստ անդամը Ալին էր: Բոլորը պաշտում էին նրան:
Նա այնքան բարի և քաղաքավարի էր, որ դա անտեսելը պարզապես անհնար էր:
Նա սիրում էր երեխաներին և աշխատել մանկական մինի ակումբում: Երեխաները նույնպես շատ էին սիրում նրան:Մի անգամ նկատեցի, որ նա այլ կերպ էր նայում ինձ:
Ես իմ կյանքում երբեք չեմ մոռանա այդ հայացքը…Երբ նա ավարտեց համալսարանը, աշխատանքի անցավ տուրիստական գործակալությունում: Եվ հետո նա հանկարծ մեկնեց Թուրքիա, բայց այս անգամ գործով:Մի քանի օր անց մենք քայլում էինք մայրաքաղաքի գեղեցիկ փողոցներով …
Հանկարծ նա կանգ առավ, նայեց ինձ և հարցրեց.
-Օլյա, դու կամուսնանա՞ս ինձ հետ:
Ես դա չէի սպասում իրենից… չգիտեմ ինչպես նկարագրել այն զգացողությունները, որոնք ես զգացի այդ պահին:Համաձայնեցի և ամուր գրկեցի նրան:
Երբ մայրս իմացավ իմ որոշման մասին ասաց,_
— Ոչ մի դեպքում: Ես դա թույլ չեմ տա և չեմ թողնի քեզ գնալ:
Բայց նա փոխեց իր կարծիքը, երբ հանդիպեց Ալիի ծնողներին: Նրանք շատ քաղաքավարի և հաճելի մարդիկ էին: Մայրս հասկացավ, որ ես ապահով և լավ ձեռքերում եմ:Ես հայր չունեի, իսկ սկեսրայրս ինձ հայր դարձավ,իսկ իմ սկեսուրը պարզապես հիանալի կին է և երկրորդ մայր:
Հիմա մենք ամուսիններ ենք:Ապրում ենք Թուրքիայում՝ծովի ափին,նրա ծնողների հետ,չնայած նախատեսում ենք շուտով ձեռք բերել մեր սեփական տունը: Իհարկե, սկզբում դժվար էր ընտելանալ օտար մշակույթին, խոհանոցին,միջավայրին և բացի այդ ես կարոտել եմ մայրիկիս …
Բայց սա հասուն կյանք է, ինչ կարող եմ անել …
Մենք այնքան երջանիկ ենք,ունենք դուստր :
Նախատեսում ենք ևս երկու երեխա ունենալ:
Ես սիրում եմ բոլորիդ:
