1 ամիս առաջ զանգեց գյուղում ապրող մորաքրոջս աղջիկը և խնդրեց, որ թույլ տամ իր դստերը ժամանակավոր ապրել իմ տանը: Աղջիկն ընդունվել է համալսարան, բայց ծնողներն այդ պահին տուն վարձակալելու հնարավորություն չունեին:
Ես համաձայնեցի, առավել ևս, որ մեր տանը ազատ սենյակ կա:
Եկավ. նրան արդեն 6 տարի չէի տեսել, շատ էր փոխվել: Դեռ կայարանում նկատեցի, որ ամուսնուս հայացքը կտրուկ փոխվեց, երբ նա տեսավ Էլինային:
Դա ինձ բոլորովին դուր չեկավ:
Պլանավորել էինք հանգստյան օրերին զբոսնել միասին, Էլինային ցույց տալ քաղաքը, այդ օրը ես աշխատանքի պիտի գնայի:
Սակայն ամուսնուս պլանները կտրուկ փոխվեցին, նա ասաց, որ այսօր կգնանք զբոսնելու և սրճարան:
—Բայց ես աշխատանքի եմ…
—Ոչինչ, հանգստյան օրերին էլի կգնանք, դու էլ կգաս…
Մի քանի օր առաջ էլ վերադարձա տուն և գեղեցիկ տեսարանի ականատես եղա. ամուսինս և Էլինան պառկած էին բազմոցին և հեռախոսով ինչ-որ բան նայում, շատ ջերմ զրուցում և ծիծաղում:
Փորձում եմ ինձ հանգստացնել, որ ոչ մի բան էլ չկա իրականում, ինձ միայն թվում է, բայց սիրտս իր տեղում չէ:
Ի՞նչ խորհուրդ կտաք, ասեմ քրոջս, որ այլևս չենք կարող իր դստերը թողնել մեր տանը, թե՞ սպասեմ:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Arajininfo.ru կայքը
