Երկար արձակուրդից հետո վերադարձանք աշխատանքի, իսկ երեկոյան հանդիպեցինք սրճարանում, որ պատմենք այն ամենը, ինչ տեղի է ունեցել 15 օրերի ընթացքում:
Դիանան մեր ուրախությունն է. նրա հետ միշտ այնպիսի արկածներ են պատահում, որ դրանց հիման վրա կարելի է ֆիլմեր նկարահանել: Այս անգամ նա մեզ կրկին զարմացրեց:
Պատմությունը շարունակում եմ առաջին դեմքից:
Արձակուրդս հանգիստ անցավ, գնացի Վրաստան, հետո մի քանի օր մնացի տատիկիս մոտ, սակայն, ինչպես պարզվեց, ամենահետաքրքիրն ինձ սպասում էր հենց վերջին օրը:Վերջապես եկա տուն, որոշեցի մաքրություն անել: 4-5 տոպրակ աղբ հավաքվեց: Երբ տարա, որ դրանք գցեմ բակում դրված աղբամանը, ինձ մի երիտասարդ մոտեցավ և բռնեց ձեռքիցս:
Պտտվեցի, տեսնեմ մեր 2-րդ հարկի հարևանն է:
—Ներիր, որ վախեցրի քեզ, բայց շտապ առաջարկ ունեմ. կդառնա՞ս իմ կինը…
Ես էլ շոկի մեջ էի, ուղղակի զարմացած նայեցի նրան՝ հայացքով բացատրություն պահանջելով:
—Ոչ, ոչ, սխալ հասկացար, ինձ կին է պետք միայն 15 րոպեով: Շատ բարդ իրավիճակ է: Մի աղջկա հետ եմ ապրում, բայց արդեն հոգնել եմ նրանից, ուզում եմ մի ձև բացատրել, որ հեռանա, բայց վախենում եմ նեղացնել նրան:
Արի մեր տուն, ասա, իբր ամուսնացած ենք, երկու երեխա ունենք: Հետո լավությանդ տակից դուրս կգամ:
Դե ես էլ շատ ուրախացա, որ նման զվարճալի պատմության մեջ եմ ընկել: Բակում տեսա մեր դիմացի հարևանի երկու աղջիկներին, ասացի, որ գան ինձ հետ: Նրանց ձեռքից բռնեցի և գնացի ամուսնուս տուն:Ներս մտնելով՝ սկսեցի գոռալ և վիրավորել երկուսին: Ես դերի մեջ էի մտել, բացականչում էի, թե ինչպես նա կարող էր ինձ հետ այդպես վարվել:
Ընկերուհին շփոթված էր. նա ասաց, որ ոչինչ չգիտեր, արագ հավաքեց իրերը, ապտակեց հարևանիս դեմքին և հեռացավ:
Կարծում եմ, դեռ երկար կհիշենք այս պատմությունը, բայց ինքս չէի համաձայնվի մասնակցել այդ թատրոնին: