Ցանկացած հայ իհարկե իր հոգու խորքում միշտ պարտական է այս խիզախ տղաներից ամեն մեկին: Ինչ խոսք ամենքս էլ մեր ներսում մեր բաժնի չափ ունենք մեր վիշտը:
Քաջ մարտիկներ, որոնք որ իրենց երիտասարդ կյանքը կիսատ թողած հեռացել են մեզանից:
Նրանցից ամեն մեկի անունն ասես մեր պատմության մեջ կմնա քաջ մարտիկների նման:
Նրանք՝ մեր տղերքը ամենքը մի հայ տան որդի էին, նրանցով էր բացվում իրենց տան լույսն ու հույսը:
Մինչդեռ պատերազմն իրենն արեց և նրանց նախապես որոշված ճակատագրերի համաձայն կանգ առնվեց իրենց նախապես որոշված ճակատագրի չափը:
Նրանցից ամեն մեկն ասես մեզ համար մի մտերիմ է, քանի որ նրա ազգանվան վերջին երեք տառը դարձյալ յան է, քանի որ նրանք Հայ են:
Այժմ մենք պարտավոր ենք պարզապես ամեն մի պահի հիշել նրանց անգամ անպատճառ:
Խալաֆյան Սարգիս, Վարդանյան Գևորգ, Աբգարյան Տիգրան, Աբրահամյան Արամ, Աբրահամյան Հարություն, Թադևոսյան Վարդան, Ալիխանյան Վլադիմիր և իհարկե հարյուրավոր այսպիսի քաջարի անուններ:
Բնականաբար նրանք բոլորն են մեզ համար հիշելի քաջ մարտիկներ և նրանցից ամեն մեկի սխրանքը միշտ մեր սրտերում:
Ինչ արած, միայն համբերություն նրանցից ամենքի ընտանիքին և միայն փառք նրանց սուրբ շիրիմներին: