Վերջերս զանգել էր նախկին կինս, ու հետ արդեն կես տարուց ավել բաժանված եբք։ Պարզվեց, նա որոշել էր մեր դստեր հետ մեկնել հանգստանալու, բայց գումարը չէր բավականացնում։ Ընդ որում նա ոչ թե պարտքով էր խնդրում, այլ ուղղակի։
Իմ օրիաչափ հարցին․
—Այդ ինչի՞ց որոշեցիր, որ պիտի տամ։
Նա պատասխանեց․
-Ինձ համար գումար հավաքել եմ, իսկ աղջիկդ քո հույսին է մնացել։
Ես նրան հստակ բացատրեցի, որ մենք արդուն վաղուց միասին չենք ապրում, երեխայիս համար գումար տալիս եմ, այնպես որ եթե նա որոշել է հանգստանալ, թող մի քիչ խնայի գումարը կամ վարկ վերցնի։ Ես ունեմ իմ խնդիրները, իմ պլանները, երբ մենք միասին էինք ապրում, ես բոլոր հարցերը ինչ-որ կերպ լուծում էի, միջոցներ գտնում էի։ Իսկ հիմա ինչպես ուզում է, թող ապրի։
Ես հարկե հասկանում եմ, որ հիմա կանայք կարող են մեղադրել ինձ, ասել, որ այդպես չի կարելի, չէ որ նա իմ երեխան է․․․
Բայց ես շատ կավ գիտեմ, թե ինչպես և ինչի համար է նախկին կինս ծախսում գումարը, խնայել բացարձակ չի ուզում, քիչ չի վաստակում, իրեն ամեն շաբաթ նոր հագուստ է գնում, այնպես որ, կներեք։Նախկին կինս, բնականաբար, նեղացավ, անջատեց հեռախոսը։
Ոչ, ես հասկանում եմ, որ եթե նա երեխայի բուժման կամ ուսման համար գումար խնդրեր, ես առանց վարանելու կտայի։ Իսկ հանգստանալու համար թող նա ինքնուրույն փնտրի միջոցներ։
Անկեղծ ասած, հիմա կասկածում եմ, ճիշտ եմ վարվել թե ոչ։
