Մի անգամ ծեր իմաստունը որոշեց ստուգել աշակերտների գիտելիքները: Նա ուզում էր իմանալ, թե աշակերտները որքանով էին յուրացրել իր տված դասերը, արդյոք փոխվել էր նրանց մտածելակերպը:
Նա իր աշակերտներին ցույց տվեց մի սպիտակ թուղթ, որի կենտրոնում սև գույնի կետ էր նկարված:
— Այսօր մենք շատ բարդ դաս ենք ունենալու: Ուշադիր նայեք, ի՞նչ եք այստեղ տեսնում,- հարցնում է իմաստունը:
Աշակերտները զարմացած նայեցին, որովհետև ոչ մի բարդություն չկար:
– Կետ,- պատասխանում է աշակերտներից մեկը:
– Այո, այո, սև գույնի կետ,- նրա ասածը հաստատեց մյուս աշակերտը:
– Հաստ, սև գույնի կետ,- ասացին մի քանի աշակերտներ:
Ուսուցիչը ուշադիր նայեց աշակերտներին, ու գլխահակ քայլեց դեպի պատը: Նա առանց որևէ բան ասելու նստեց անկյունում ու սկսում լաց լինել:
Աշակերտները զարմանքից քար էին կտրել, ինչը ստիպեց ուսուցչին լաց լինել:
– Ինչո՞ւ ես լացում, ուսուցիչ,- հարցրին աշակերտները:
– Ես վատ ուսուցիչ եմ, ես լացում եմ, որովհետև իմ բոլոր աշակերտները տեսան միայն փոքրիկ սև կետը, բայց նրանցից ոչ ոք չտեսավ սպիտակ, մաքուր թուղթը, փաստորեն ես ձեզ ոչինչ չեմ սովորեցրել:Կյանքում էլ է այդպես, մարդկանց մեծ մասը շատ հաճախ փոքրիկ թերությունն ավելի շուտ է նկատում, քան ակնհայտ մեծ արժանիքը:
