Չամուսնացած, բայց արդեն բավականին տարիքով՝ կինը իր տուն է հրավիրում նոտարի, որպեսզի կտակ գրի:
Նոտար
– Ի՞նչ եք ուզում կտակել:
Կին
— Ես ունեմ 40 000 ԱՄՆ դոլլար:
Նոտար
– Եվ ինչպե՞ս եք ցանկանում դրանք բաշխել:
Կին
— Ես ամբողջ կյանքում ապրել եմ միայնակ և ցանկանում եմ, որ իմ հուղարկավորության արարողության մասին բոլորը հիշեն: Եվ դրա համար ցանկանում եմ 35 000 ԱՄՆ դոլլարը կտակել իմ հուղարկավորության վրա:
Նոտար
– Իհարկե, 35 000 ԱՄՆ դոլլարով կարելի է շքեղ հուղարկավորություն կազմակերպել: Իսկ մնացած 5 000 –ի հետ չ՞նչ եք ուզում անել:
Կին
— Դե, գիտեք, իմ կյանքում երբեք տղամարդ չի եղել… Ես ցանկանում եմ այդ 5 000-ով գտնել ինչ-որ մի տղամարդու, ով ինձ մի փոքր սեր կնվիրի:
Նոտարը ձևակերպում է բոլոր փաստաթղթերը և դուրս գալով ասում, որ ինքը կգտնի նման մի տղամարդու:
Տանը նոտարը ամեն ինչ պատմում է կնոջը: Իսկ կինն ասում է, որ 5 000 ԱՄՆ դոլլարի համար, ինքը ամուսնուն կուղեկցի այդ կնոջ մոտ, և բացի այդ, դա չի համարի դավաճանություն:
Հաջորդ առավոտ կինն ամուսնուն տանում է այդ կնոջ տան մոտ, իսկ ինքը սպասում է մեքենայի մեջ: Անցնում է մեկ ժամ, երկու ժամ,…, իսկ ամուսինը դեռ չի հայտնվում: Կինը սկսում է մեքենայի ազդանշանը միացնել: Բացվում է մի պատուհան, երևում է նոտար-ամուսինը և այտեղից ասում է.
– Սիրելիս արի իմ ետևից վաղն առավոտյան, նա ցանկանում է, որ իր հուղարկավորությունը կայանա պետության միջոցներով…:
