Լարված հերթափոխի ավարտից հետո, վիրաբույժը դուրս եկավ փողոց բացարձակ հյուծված վիճակում։ Աչքերը արդեն չէին տեսնում, ոտքերը հազիվ էին քայլեր անում, իսկ ուղեղը հրաժարվում էր մտածել։
Հասնել տուն և քնել․․․ բայց կինը որոշեց մինչ այդ մտնել մի հաճելի սրճարան։ Մեխանիկորեն ընթրելուց հետո կինը տրանսի վիճակից դուրս եկավ սրճարանի տիրուհու շնորհիվ։
-Բժշկուհի, դուք կարծես ունեցե՞լ եք ծանր օր։ Շա՞տ վիրահատություններ։ Այսօրվա ընթրիքը հաստատության հաշվին, ես արդեն տաքսի էլ եմ կանչել և վճարել ձեր համար։
Այստեղ կինը վերջապես ուշքի է գալիս և ասում։
-Այո, ես վիրաբույժ եմ․․․ և ծանր օր եմ ունեցել․․․ ինչ է, այդպես աչքի է ընկնու՞մ։
-Բանը նրանում է բժշկուհի, որ երբ դուք ավարտեցիք ձեր ընթրիքը, կանչեցիք մատուցողին և ասացիք․ «Ես վերջացրել եմ, հաշվեք գործիքները և կարեք հիվանդին»
Հարգելի բժիշկներ՝ Եթե աշխարհում կա արդարություն, ապա բժիշկների համար պետք է առանձին դրախտ լինի։
