Գնում ենք գործուղման: Ճանապարհը, որ պետք է անցնեինք, 300կմ էր, և այն սկսել ենք առավոտյան ժամը 5-ից: Երտասարդը, որը մեքենա էր վարում, հազիվ էր զսպում իրեն , որ աչքերը չփակվեն և նա ասաց.
-Կատյա, կարո՞ղ ես այնպես անել, որ քունս չտանի : Ես ասացի.
-Հեշտությամբ: Կարող եմ այնպես անել, որ ոչ միայն ճանապարհին աչքերդ չփակվեն, այլ քնի զգացողությունը ամբողջովին կորցնես:
-Ինչպե՞ս, -հարցրեց տղան: Իսկ ես պատասխանեցի.
-Իջիր ղեկից, ես նստեմ…
