Սովորական առավոտ էր, երբ տղարամդը գնում էր աշխատանքի։
Ճանապարհը ձյունապատ էր։ Նա փորձում էր զգույշ վարել, որպիսի կարողանա կանգ առնել, եթե անտառից ինչ-որ կնեդանի հանկարծակի հայտնվի մեքենայի առաջ։Շուտով նա ճանապարհի եզրին սպիտակ արկղ նկատեց։
Այն քիչ նկատելի էր ձյան վրա, բայց, ակնհյատ էր, որ մի բան այն չէ։Տղամարդը որոշեց կանգ առնել և տեսնել, թե ինչ կա արկղի մեջ։
Նրա ներքին ձայնն ասում էր, որ դա շատ կարևոր է։ Եվ, ինչպես պարզվեց, ինտուիցիան չէր սխալվում։Տղամարդը մոտեցավ արկղին և տեսավ, որ դրա մեջ կային․․․երկու նիհար, սառած կատուներ․․․
Ինչ-որ մեկը նրանց այնտեղ էր թողել և հեռացել։Կատուները սարսափելի վիճակում էին․ հյուծված, մրսած, իսկ աչքերը թարախակալած էին։
Կատուները կորցրել էին ողջ մնալու հույսը։Տղամարդու գլխում չէր տեղավորվում, թե ինչպես է հնարավոր նման դաժանություն՝ անօգնական կենդանիների հանդեպ։Նա վերցրեց արկղը և սառած կատուներին տարավ իր տուն։
Ընտանիքը ուրախ էր ընդունել փրկված կենդանիներին։Երբ կատուներին զննեց անասնաբույժը, ասաց, որ նրանցից մեկը շատ ծանր վիճակում է, բայց պատշաճ խնամքի շնորհիվ նրան հնարավոր կլինի փրկել։
Ընտանիքը սիրով հոգ տարավ կատուների մասին։ Նրանց լավ լվացին և կերակրեցին։
Ակնհյատ էր, որ կատուները շատ կապված էին միմյանց հետ, միշտ միասին էին խաղում և ժամանակ անցկացնում։Օրեցօր կատուների ինքնազգացողությունը լավանում էր․․․
․․․իսկ քաշն աստիճանաբար ավելանում։Շուտով պարզ դարձավ, որ երկուսն էլ կապրեն։
Սկզբում ընտանիքը մտադիր էր բուժելուց հետո կատուներին տալ որևէ մեկին, ով պատրաստ է նրանց պահել, սակայն ժամանակի ընթացքում այնքան կապվեցին նրանց, որ թողեցին իրենց տանը։
Կատուներին անվանեցին Տանգո և Կեշ։
Որքան լավ կլիներ, եթե բոլորն այս կերպ վերաբերվեին անօգնական կենդանիներին․․․
