Երիտասարդ ընտանիքը շատ էր ուզում երեխաներ ունենալ, բայց բազմաթիվ ստուգումներից հետո պարզ դարձավ, որ առանց արհեստական բեղմնավորման երեխաներ ունենալ չի ստացվի: Այդ ծառայությունը բավականին թանկ արժեր Վասիլիի և նրա կնոջ համար, և, հետևաբար, նա որոշեց գնալ հյուսիս՝ վաստակելու համար, և վերադառնալ երազանքի կատարման համար:
Գնացքով Վասիլին գնաց աշխատանք փնտրելու, որը կօգներ նրան կատարել իր երազանքը: Մի քանի օր անց Վորոնեժում երկաթգծի վրա գտել են տղամարդուն, ով գլխի վնասվածք էր ստացել և չէր հիշում, թե ինչ է նրա անունը։ Տղամարդուն օդևան էր տվել մի բարի կին, որը չուներ երեխաներ և Կոլյան՝ նա այդպես էր անվանել նրան, դարձավ նրա համար որդու պես:
10 տարի նա աշխատել է շինարարությունում, քանի որ չուներ փաստաթղթեր։ Եվ ահա այդ աշխատանքային օրերից մեկում Կոլյան հանկարծ հիշեց, որ իր անունը Վասիլի է, և որոշ ժամանակ անց նա հիշեց իր կնոջը։ Վասիան որոշեց, որ անպայման պետք է գնա իր կնոջ մոտ, և ամբողջը նրան բացատրի:
Նրա տան դուռը բացեց 5-ամյա տղան, «ուրեմն, այնուամենայնիվ, ամուսնացել է», — մտածեց Վասիլին։ Եվ այստեղ նրա գեղեցիկ կինը դուրս եկավ նրա մոտ, որին նա սիրում էր այնպես, ինչպես 10 տարի առաջ, քանի որ նրա համար այդ ժամանակն աննկատ անցավ։ Վասիլին փորձել է ամեն ինչ բացատրել կնոջը, իսկ հետո իմացել է, որ երեք երեխաները, որոնք այնքան զարմացած են լսել նրան, նրա երեխաներն են:
Պարզվում է, որ կինը շատ ու երկար աշխատել է, որպեսզի գումար վաստակի արհեստական բեղմնավորման համար։ Նա օգտվել է իր գենետիկ նյութից, որը սառեցվել էր այդ պրոցեդուրայի համար: Առաջնեկից հետո նա հասկացավ, որ էլի երեխաներ է ուզում։
Եվ,ահա՛, նրանք երեք գեղեցիկ երեխաներ են, որոնք նրա արյունն են: Շուտով Վասիլին գնաց իր մոր հետևից, ով ապաստան տվեց նրան և տվեց նոր կյանք:
