Պյոտրն ու Լարիսան միասին ապրում էին շատ սրտամոտ կերպով: Նրանք հիանում էին իրարով, միայն ուրախանում էին միմյանց հետ, միայն թե Լարիսայի բնավորությունն անկայուն էր: Այնուամենայնիվ, Պետրոսը կարողացավ ընդունել նրան հենց այդպիսին, ու սիրել սրտանց:
Չնայած նրան, որ նրա աշխատանքը բավականին նյարդայնացնում էր, նա միշտ հանգիստ էր: Երբեք թույլ չի տվել ինքն իրեն ձայնը բարձրացնել կնոջ վրա:Բայց նա միայն մեկ առանձնահատկությունն ուներ: Ամեն շաբաթ նա ընտրում էր մի օր՝ մի քանի ժամ շարունակ որևէ տեղ գնալու համար, որից հետո նա վերադառնում էր հանգիստ և ամեն ինչ շարունակվում էր այնպես, կարծես ոչինչ չէր պատահել:
Աստիճանաբար Լարիսան սկսեց մտածել, որ գուցե նա սիրուհի ունի:Եվ այս միտքն այնքան տանջեց նրան, որ որոշեց քրոջ հետ միասին հետևել ամուսնուն:
Եվ այսպես, ամուսինը նստեց ավտոբուս, գնաց մինչև վերջին կանգառը, իսկ հետո մտավ անտառվ ու գնաց խորքերը: Նայելով շուրջը և գիտակցելով, որ ինքը մենակ է, տղամարդը սկսում է բարձրաձայն գոռալ: Նա պարզապես միալար գոռում էր «աաաաաա…», բայց այդ ձայնում այնքան հույզեր կային, որ նրա կինն ուղղակի վախեցավ:
Չէ՞ որ նա հետո այսպիսին է գալու տուն:Երբ նա վերադարձավ տուն, կնոջը ծաղիկներ բերեց, կամավոր պատրաստեց ճաշ պատրաստել: Հաջորդ շաբաթվա ընթացքում Լարիսան չէր կարողաանում տեղը գտնել, վախենում էր ամուսնուց, մտածում էր ամուսնալուծության մասին:
Ի վերջո որոշեց այնուամենայնիվ խոսել ամուսնու հետ և հարցնել, թե ինչու է գնում անտառ՝ այնտեղ այդպես գոռալու համար:Այդ ժամանակ ամուսինը խոստովանեց, որ աշխատանքն իրեն շատ է նյարդայնացնում, և նա չի ցանկանում անհանգստացնել իր սիրելի կնոջը, ուստի երկար մտածելուց հետո ելք գտավ իր էներգիայի համար:
Նա խորհուրդ տվեց, որ Լարիսան նույնպես իր հետ կիրառի այդ եղանակը:Եվ նրանք սկսեցին միասին գոռալ անտառում: Մի քանի նման ուղևորություններից հետո Լարիսան ինքն էլ նկատեց, որ իրեն շատ ավելի լավ և թեթև է զգում:
Այսպիսով համատեղ գոռալը նրանց ավելի մտերմացրեց:
