Երեկ ավտոբուսով տուն էի գնում: Վճարեցի, ամրացրեցի ականջակալներս, ճամփա ընկանք:
Մեկ էլ ականջողս կողքի ձայներից սկսեց զնգզնգալ: Բոլորի ուշադրությունը ավտոբուսի վերջում նստած ծննդկանն էր:
Ցավերը սկսել էին, պետք է ծննդաբերեր: Վարորդը հայտարարեց, որ հաջորդ կանգառը ծննդատան մոտ է լինելու:
Ով ուզեց իջավ, իսկ ես չէի շտապում, մնացի: Վարորդը շտապօգնության պես սլանում էր դեպի ծննդատուն:
Տեղ հասնելով, կանգնեց, խնդրեց, որ ուղեկցեմ, ամաչում էր… Կնոջ պայուսակը վերցրեցի, գտա հեռախոսը, ամուսնուն՝ «Mужeнёк»:
Զանգահարեցի: Պատմեցի, նկարագրեցի: Վարորդի հետ սպասեցինք, մինչև հարազատները գան:
Դիմավորեցինք, ուղեկցեցինք: Ընթացքում վարորդի հետ խոսքի բռնվեցինք:
Քեռի Միշա, 30 համարի ավտոբուսի վարորդ, «դու թույն մուժիկ ես», կեցցե՛ս:
Նյութի աղբյուր՝ Blog.168.am
