Վերջապես ես որոշեցի պատմել ձեզ իմ պատմությունը, որը տեղի է ունեցել կես տարի առաջ: Մենք ամուսնա-ցած էինք արդեն 15 տարի և ապրում էինք երջանիկ կյանքով, ամուսնական կյանքի 5-րդ տարում մենք ունե-ցանք մի գեղեցիկ դուստր, որին անհամբերությամբ սպասում էինք: Ավելի շատ ժամանակ ես էի հատկացնում աղջկաս, քանի որ ամուսինս հաճախ էր գնում գործուղումների:
Մենք բավականաչափ էինք վաստակում, անգամ իմ աշխատավարձով մենք կարող էինք մեկ ամսիս ապրել։ Ես առաջարկում էի, որ ամուսինս փոխի իր աշխատանքը, որպեսզի չգնա գործուղումների։ Բայց նա հրաժարվում էր` ասելով, որ շուտով ես պետք է անցնեմ արձակուրդի, իսկ այդ ժամանակ գումարը չի հերիքի:Երբեմն պատա-հում էր, որ նա առավոտյան գալիս` երեկոյան գնում էր գործուղման, իսկ այն ժամանակ, երբ նա տանն էր, զբաղվում էր հեռախոսով:
Սկզբում ես չէի մտածում, որ նա կարող է դավաճանել ինձ, բայց եղավ այն , ինչ եղավ…Հերթական գործու-ղումից հետո տուն վերադառնալուց, նա ինձ հանդիպեց սառնասրտորեն և հենց այդ պահից սկսեցին կաս-կածներս սրվել: Տարբեր մտքեր բարձրացան գլխիս մեջ, չգիտեի՝ ինչ անել:
Հետևաբար ես դիմեցի ընկերուհուս և նա ասաց, որ հավանաբար ամուսինս սիրուհի ունի: Այս խոսքերից ես ապշեցի` չհասկացա, թե ինչո՞ւ, ո՞րն է ինձանից դժգոհ լինելու պատճառը։Անմիջապես արմատախիլ արեցի վախերս, քանի որ հիշեցի, որ ընկերուհիս դա էր առաջարկել: Ես որոշեցի, որ սա պարզապես վատ փաստարկ էր, սրտիս մոտ չընդունեցի, չնայած այդ միտքը իմ գլխում էր։ Ես շարունակեցի ապրել և մեծացնել իմ դստերը:
Բայց ընկերուհուս հետ խոսելուց երկու շաբաթ անց նրանից մի հաղորդագրություն ստացա. «Հայտնվել եմ արտակարգ դրության մեջ, ես տեսա ամուսնուդ` մեկ այլ կնոջ հետ համբուրվելիս, նրանք երջանիկ էին»: Ես չէի կարող հավատալ դրան, ես պարտվեցի և մի փոքր հավաքվելով, որոշեցի հարց ուղղել ամուսինուս` դեմքին նայելով:
Վերադառնալուն պես ես պատմեցի նրան իր սիրուհու մասին, բայց նա նույնիսկ չզարմացավ, կարծես ինքն ուզում էր պատմել: Նա չզղջալով պատասխանեց, որ հոգնել է ինձանից և վերջում ավելացրեց. «քանի որ դու արդեն գիտես, ապա ես կհեռանամ, մոռացիր իմ մասին» …
Այս խոսքերից հետո հոգիս սկսեց պոկվել ներսից, ես չհասկացա, թե ինչպես նա կարող է թողնել մեր երեխային և պարզապես հեռանալ: Ես մեծ ցավ էի զգում, բայց ի՞նչ կարող էի անել։ Հաջորդ օրը ընկերուհիս եկավ ինձ մոտ, նա այդ դժվար պահերին աջակցում և խորհուրդներ էր տալիս, նա ասում էր, որ ես ցանկացած պահի կարող եմ դիմել նրա օգնությանը: Ես շատ շնորհակալ եմ նրան, քանի որ նա ինձ դուրս հանեց դեպրեսայից և ոտքի կանգնեցրեց։
