Իմ անունը Մարիամ է, 25 տարեկան եմ, 7 ամյա տղայի մայր եմ: Նրան ունեցել եմ բավականին վաղ տարիքում, ես չէի էլ մտածում իմ հետագա կյանքի մասին: Վերջին տարիներին ինձ լիովին նվիրել եմ որդուս:
Չունեմ բարձրագույն կրթություն, ինչպես նաև լավ աշխատանք; Հսկիչ-վաճառողուհու գործն այնքան էլ եկամտաբեր չէ:Որդուս ապագան առանց կրթության չեմ պատկերացնում, և կանեմ ամեն ինչ, որ նրան ամեն ինչով ապահովեմ: Նա սովորում է լավ դպրոցում, իսկ ես տալիս եմ իմ վերջին գումարը, որպիսի վճարեմ դրա համար:
Ուսուսցչուհին մի օր պարզ թվացող հանձնարարություն տվեց. պետք էր դպրոց տանել ամենասիրելի առարկան և դրա մասին փոքր պատմվածք գրել:Բոլորը տարբեր իրեր բերեցին. կրիա, շնիկ, նոր պլանշետ, թանկարժեք հեռախոս:Իսկ որդիս տարավ ինձ…
Արցունքներս խեղդում էին, երբ կարդում էի նրա գրած շարադրությունը։Նա ինձ սիրում է ոչ թե գումարի համար, այլ իսկական, մաքուր և մանկական սիրով: Ես նրա համար անում եմ այն, ինչ կարողանում եմ:
Շուն եմ գնել, ոչ թանկարժեք, այլ այնպիսին, որը թույլ է տվել բյուջես: Բայց այդ ամենը կարևոր չէ. արժեք ունի միայն որդուս սերն իմ հանդեպ:
